DNS - Domain Name service
IP آدرسها راه بسیار مناسبی برای تشخیص دادن و ایجاد ارتباط کامپیوترها با هم می توانند باشند.ولی آنها کاربر پسند نیستند تصور کنید که آدرس سایتهایی که مراجعه می کنید و در شبکه محلی هر کامپیوتری که از امکانات آن مانند پرینتر می خواهید استفاده کنید ، را بخاطر بسپارید.برای اینکه TCP/IP بیشتر کاربر پسند بشود، توسعه دهندگان Host name را ابداع کردند که مدیران را قادر به نامگذاری کامپیوترهای شبکه می کند و آنها را در میان آدرس IP قرار می دهد.یک host name اسمی ساده برای نمایش یک کامپیوتر است .این اسم ها در شبکه، در فایل متنی بنام hosts در هر کامپیوتر ذخیره می شوند.
زمانی که اینترنت host فایلها را گسترش داد حوزه نام فایلها نیز افزایش یافتند. سیستمهای زیادی برای واگذار کردن یک نام ساده واحد برای هر کدام از آنها وجود داشت.توسعه دهندگان TCP/IP برای آدرس دهی این موضوع DNS (Domain Name Service) را بوجود آوردند، که توانایی مدیریت تعیین اسم های سلسله مراتبی برای کامپیوتر در شبکه را داشت و چنانکه نیاز بود آنها را در آدرس IP قرار داد.DNS در دو سند اولیه IETF تعریف شده است.RFC 1034 "Domain Names :Concepts and Facilities" و RFC 1035 "Domain Names : Implemention and Specification" و RFC های اضافه ای برای فراهم آوردن بروزرسانی و افزایش برای DNS وجود دارد.وقتی که شما از DNS name برای مراجعه به یک کامپیوتر TCP/IP استفاده می کنید ،مانند زمانیکه شما www.microsoft.com را در مرورگرتان تایپ می کنید. ایستگاه کاری شما فرایند تفکیک اسم را قبل از اینکه traffic را به سرور مقصد بفرستد، انجام می دهد. اگر شما سریع نگاه کنید مرورگر شما شاید یک پیغام وضعیت تحلیل نام را برای لحظه کوتاه نشان دهد.برای اجرای تفکیک اسم کامپیوتر، مشتری (Client) یک پیغام شامل یک اسم ، به سرور DNS آدرسی که تنظیمات TCP/IP مشتری را مشخص می کند را انتقال می دهد.اجرای DNS مشتری ، در هر کامپیوتری که TCP/IP بر روی آن اجرا می شود پیدا می شود ،که تحلیل گر(resolver) نامیده می شود. سرور DNS آدرس IP ترکیب شده با نامهای درخواستی را که بوسیله تحلیل گر تعیین می شود را به گیرنده بر می گرداند.سپس گیرنده پیغام اصلی را با استفاده از آدرس IP به مقصد دلخواه می فرستد.
فهم اینکه چگونه DNS سرور محلی آدرس IP اسم های فرستاده شده توسط کامپیوتر شما را بدست می آورد، می تواند پیچیده باشد و شما نیاز به فهمیدن چگونگی ساختار نام DNS و واگذاری آن دارید.عضو اولیه DNS سلسله مراتب حوزه اسم ها است. کامپیوترها را با استفاده از اسمهایی متشکل از 3 یا چند کلمه که با نقطه جدا می شوند را مشخص می کند. نام DNS یک کامپیوتر از host name وdomain name تشکیل شده است.domain name که شامل 2 یا چند کلمه است شبکه یا سازمانی را که شبکه در آن جاری است را مشخص می کند و host name یک کامپیوتر مشخص در شبکه یا سازمان را معین می کند. بعنوان مثال www.microsoft.com ، www نام host ویژهای در دومین Microsoft.com است.
در اینترنت برای اطمینان از نبود اسم تکراری domain name توسط سازمانی ثبت می شود.نامهای DNS از راست به چپ خوانده می شود سمت راست ترین کلمه ، بالا ترین قسمت سلسله مراتب است .بنابراین "com" درwww.microsoft.com بعنوان بالاترین سطح دومین (top-level domain) شناخته می شود. استانداردهای DNS اصلی با 8 دومین top-level می شود : com ، edu ، gov ، mil ، net ، org ، int و arpa . تمامی این top-level domain ها در کامپیوترهایی که به انواع متفاوت سازمانها ، مانند edu برای سازمانهای آموزشی و mil برای ارتش و غیره، متعلق است استفاده می شود.arpa حالت خاصی است که برای برگرداندن آدرس به اسم استفاده می شود.
امروزه ، بعلاوه این 8 دومین ، top-level domain های اضافی متفاوتی که نشان دهنده کشورهای متفاوت در اطراف جهان است وجود دارند این top-level domain های ملی فقط 2 حرف دارند و مخفف نام آن کشور در زبان خودش است بعنوان مثال de دومین top-level برای آلمان (Deutschland) و fr برای فرانسه است (ir برای ایران). همچنین top-level domain های دیگری با اهداف مشخص وجود دارند. هر فرد یا سازمانی بوسیله تماس با یک ثبت کننده ایکه مسئولیت یک یا بیشتر top-level domain را دارد ، می تواند second-level domain را همراه با top-level domain برای اجاره رسمی ثبت کند.Top-level domain هایی مانند edu ، gov و mil بترتیب برای سازمانهای آموزشی ، دولتی و نظامی محدود شده اند .اما top-level domain های org ، net و com به هر کسی اجازه ثبت،نامهایی را در آن دومین ها می دهد همانطور که ثبت کنندهای بین المللی اینکار را انجام می دهند.
هر فرد یا سازمانی که نام دومینی را ثبت کرده، آزاد است که host های زیادی یا زیر دومینهایی بهمان اندازه که دلش می خواهد درست کند.چپ ترین کلمه در یک DNS name کامل host است و هر اسم در سمت راست آن دومین را مشخص می کند دارنده دومین Microsoft.com زیر دامنه هایی را می تواند بسازد مانند msn.microsoft.com و هر تعداد host برای هر زیر دومین مانند www.msn.microsoft.com .این ترتیب 2 لایه برای آدرس IP هم صدق می کند.یک بدنه اجرایی برای ثبت نام آدرس شبکه واگذار شده به سازمانهای مختلف و مدیریت تشکیلات آنها و ایجاد واگذاری آدرس host مسئول است.
انشعاب اجرای کارهای عادی بین یک بدنه مرکزی و ثبت کننده فردی ، بخشی از آنچه که نگهداری حوزه نامهای DNS را به روز نگه می دارد می باشد.امروزه هزاران دومین در اینترنت وجود دارد و میلیونها host در آن دومین ها.برای ایجاد یک دفتر مرکزی برای همه اطلاعات نیاز به نیروی انسانی عظیم و منابع تکنولوژی است.در عوض پاسخگویی ، برای نگهداری حوزه نامهای DNS بین سرورها توزیع شده و بطور سراسری در اینترنت مدیریت می شود . قابل توجه است که این سیستم وقتی طراحی شده بود که اینترنت یکصدم اندازه کنونی نبود.اگر چه فراتر از رویاهای وحشی آن تصور ها رشد کرده است باز هم خوب کار می کند.
ارتباطات DNS :
ارتباط مرتبه دومین های مختلف وقتی که شما فرایند اینکه کدام سرور DNS ، اسمها را در آدرس IP قرار می دهد را امتحان می کنید معلوم می شود .بخاطر توزیع شدن حوزه نامها ، سرور DNS تنهایی که لیست کامل همه domain های بر روی اینترنت و همه host آن دومینها وجود ندارد.بنابراین وقتی که سیستم client یک اسم را برای تفکیک به سرور DNS می فرستد ، سرور باید وسیله مکان یابی اطلاعاتی نیاز دارد را داشته باشد.سرور این کار را بوسیله تجزیه اسم DNS ای که از client دریافت کرده و با یک قسمت از سطح دومین در یک زمان کار می کند را انجام می دهد.
هر سرور DNS آدرس های IP چندین سرور root-name را دارد.این سرورها برای نگهداری یک لیست از دومین های top-level و آدرس IP آنها از لحاظ سرور DNS ای که domain آنها مجوز دهی شده است.یک سرور مجوز دهنده (Authoritative) کامپیوتری ، است که مرجع نهایی اطلاعات در مورد دومینهای خاص را دارد.معمولا این یک سرور است که توسط مدیر یک دومین اجرا می شود که آنها تغییرات را موقعی که تنظیمات شبکه تغییر کند بوجود می آورند.سرور root-name در حقیقت سرور مجوز دهنده ای بیشتر برای 8 top-level domain اصلی است اما آنها همچنین آدرس سرور مجوز دهنده دومین های بین المللی را نیز شامل می شوند . این سرورها فقط یک قسمت از فرایند تفکیک را در دست دارند اما باز هم آنها در هر لحظه صدها در خواست را پردازش می کنند.
یک سرور DNS که سعی دارد یک اسم را تفکیک کند یک پیغام به سرور root-name می فرستد و درخواست آدرس سرور مجوز دهنده برای اسم top-level domain را می خواهد.مثلا سروری که برای تفکیک www.microsoft.com تلاش می کند یک در خواست به یک سرور root-name می فرستد آدرس سرور مجوز دهنده برای دومین com را می پرسد.چون آن ، سرور مجوز دهنده برای دومین com است این مرحله را رد می شود و آدرس سرور مجوز دهنده دومین Microsoft.com را تدارک می بیند.در غیر اینصورت سرور root-name آدرس سرور top-level domain را پاسخ می دهد و سرور اصلی یک درخواست به سرور top-level domain برای آدرس سرور مجوز دهنده second-level را می فرستد.وقتی که سرور اصلی آدرس دومین سرور مجوز دهنده Microsoft.com را می شناسد . یک درخواست برای آدرس IP ، host ، WWW بوجود می آورد سرور Microsoft.com به در خواست آدرس IP پاسخ می دهد و سرور اصلی آدرس را به client می دهد.
با این روش هر سرور DNS در اینترنت آدرس IP کامپیوتری را در هر دومینی می تواند پیدا کند.اما بیشتر اوقات سرورها قسمتی از این فرایند ها را کنار می گذارند زیرا آنها معمولا اطلاعاتی را در مورد اسمهایی که جواب داده اند را cache می کنند. برای مثال یک DNS name عمومی مانند www.microsoft.com خیلی ممکن است که سرور DNS مشتری آدرس IP آن را در cache آماده داشته باشد و آن را مستقیما از طریق مشتری بدون ارتباط با سرورهای دیگر آماده کند.
گروه کهن -مسعود.فاطمی
کپی برداری با ذکر منبع بلامانع است
دیدگاه ها (0)